Köpeğimin Gölgedeki Yansıması Beni Takip Ediyordu Hikayesi
Eve geldiğimde, köpeğim Rover beni kapıda karşıladı. Hemen onunla bir yürüyüş yapmak istedim, bu yüzden hızlıca tasma takıp, yürümeye başladık. Gökyüzü griydi ve havada hafif bir sis vardı. Rüzgarın uğultusu kulaklarımda çınlarken, yürümeye devam ettim.
Yürüyüş boyunca Rover, benimle birlikte yürüdü. Fakat her zaman olduğundan farklı olarak, yansıması da gölgede yürüdüğümü gördüm. Bunu fark ettiğimde ilk başta hiç dikkat etmedim, ancak bir süre sonra gölgemdeki yansımanın hızla beni takip ettiğini fark ettim.
Gölgemdeki yansıma bana doğru yaklaştıkça kalbim hızla atmaya başladı. Panikle hızlıca koşmaya başladım, ancak Rover’ın yansıması hala beni takip ediyordu. O an, onun bir yansıma olmadığına, ayrı bir varlık olduğuna inandım.
Rover’ın yansıması, beni takip etmeye devam etti ve nihayetinde evime geri döndüğümde bile, yansıması beni takip etmeye devam etti. Korku dolu bir şekilde kapıyı açtım ve Rover’ın gerçek yansımasını gördüğümde, derin bir nefes aldım.
Ama hala korkunun izleri kalıyordu ve yansımasını gölgede takip eden Rover’ın yansıması, bir şeylerin yanlış olduğunu gösteriyordu. Yansıması, benim peşimde koşmakla kalmayıp, bana garip bir şekilde baktı. Bu durumun bir rüya olduğunu düşündüm, ama gölgedeki yansıma hala beni takip ediyordu. Bu korkunç deneyim, beni sonsuza kadar etkiledi ve artık karanlıkta yalnız yürümekten korkuyordum.
O günün akşamı, yemek yedikten sonra televizyon izlemeye karar verdim. Rover da benim yanımda oturuyordu. Fakat televizyonun yanındaki duvarda, gölgedeki yansımasını hatırlatan bir resim vardı. Resim, bir köpeğin gölgedeki yansımasını tasvir ediyordu ve bu beni rahatsız etmeye başladı.
Rahatsızlığım giderek arttı ve sonunda, yansımasını takip eden Rover’ın yansımasını da hatırladım. Kalbim tekrar hızla atmaya başladı ve aynı korkuyu hissettim. Gölgelerin içinde bir şeyler olduğu hissine kapıldım.
Bu düşünceler zihnimi ele geçirdiğinde, bir anda odanın tamamı karanlık oldu. Sadece televizyonun ekranı aydınlatıyordu. Ama televizyon da birdenbire karardı ve o anda her şey karanlığa gömüldü.
Bir an sessizlik oldu, sonra Rover’ın tüyleri diken diken oldu ve ürkütücü bir şekilde havlamaya başladı. Ben de korkuyla geri çekildim ve ne yapacağımı bilemedim. Odada bir şeylerin olup bittiğine dair kesin bir hissiyat vardı. Ama ne olduğunu görmek imkansızdı.
Sonunda, elektrikler geri geldi ve her şey normale döndü. Ama o korkunç anı yaşadıktan sonra, artık köpeğimle yürümek bile beni rahatlatmıyordu. Gölgedeki yansıma, beni karanlıkta izlemeye devam etti ve her zaman olacakmış gibi hissettirdi.
O andan sonra, karanlıkta yürümekten bile korkar oldum. Yatağıma uzanıp düşündüm, köpeğimin gölgedeki yansımasını takip ettiğini hatırlıyordum. Ama aslında yansımasının bana doğru baktığını fark ettim.
Karanlıkta yalnız kalmaktan korkuyordum, ama köpeğimle birlikteyken bile güvende hissetmiyordum. Her zaman arkamda biri olduğu hissine kapılıyordum. Aynı yansıma bana bakar gibi hissettiğimde ise, korku içinde kalmıştım.
Bir gün, yürüyüş sırasında Rover’ı kaybettim. O anda panikledim ve evimin yolunu kaybettim. Sadece karanlıkta yalnız kalmaktan değil, artık köpeğimi kaybetmekten de korkuyordum.
Nihayetinde evime geri döndüm ve Rover orada beni bekliyordu. Onu gördüğümde, sevinçle sarıldım ve korkularımın üstesinden gelmiş gibi hissettim. Ama karanlıkta yalnız kalmaktan hala korkuyordum ve bu korku beni hep takip etti.
O günlerden sonra, hiçbir zaman gölgedeki yansımaları takip etmeyi bırakmadım. Ama artık, bu yansımalar beni takip etmiyor gibi hissettim. Özgürlük ve güvenlik duygusu, köpeğimle birlikteyken tekrar geri döndü.